Mijn eerste kennismaking met mediation

Het is inmiddels al wel meer dan 15 jaar geleden dat ik voor het eerst in aanraking kwam met het begrip ‘mediation’. Ik had de term natuurlijk wel eens gehoord, maar ja, een mediator, dat is iemand voor mensen met problemen, toch?

Totdat er binnen een vereniging, waarvan ik vrijwillig bestuurslid was, de vlam in de pan sloeg. Goede raad was duur. Uiteindelijk werd mediation als mogelijkheid geopperd. En zo kwam ik voor het eerst bij een mediator aan tafel. Wat een bijzondere ervaring was dat. Hij ging niet op zoek naar ‘de waarheid’ en evenmin naar de schuldvraag.

Op een uiterst rustige en respectvolle manier nam hij ons mee in een zoektocht naar het ontstaan van het conflict en de mogelijke aanknopingspunten waar oplossingsrichtingen gevonden zouden kunnen worden.

Hoe anders dan mijn ervaringen in mijn dagelijks werk als manager bij een financiële instelling. Conflicten werden daar al snel binnen een juridisch kader geplaatst. Winnen of verliezen. Gelijk krijgen. Daar ging het om.

Ergens in mijn achterhoofd heb ik altijd het gevoel gehad: ooit ga ik iets met mediation doen. Nooit kwam het ervan. Tot er zich een aantal jaren geleden de mogelijkheid voordeed. Het roer om. En nu is het zover: een eigen praktijk als register mediator én register financieel echtscheidingsadviseur en een prachtig samenwerkingsverband met collega mediators van Mediators Collectief Oost.

Mediation als een legpuzzel

Als mensen nu bij mij aan de mediation-tafel komen, speelt er altijd een kwestie waarbij ze zelf geen uitweg meer zien. Ik vertel ze dan dat een mediation proces vergelijkbaar is met het maken van een legpuzzel. Zet je de doos van een puzzel op de kop en liggen alle stukjes op tafel, dan lijkt het onbegonnen werk. Als je vervolgens orde in de chaos aanbrengt – je zoekt bijvoorbeeld alle stukjes van dezelfde kleur bij elkaar en je legt eerst de rand – dan kijk je er al heel anders tegenaan. Zo zie ik mijn rol als mediator ook. Ik help eerst de deelnemers om het probleem gezamenlijk in te kaderen. We leggen als het ware eerst de rand van de puzzel. Daarna gaan we alle thema’s langs en zoeken we naar de oplossingsrichting. We leggen steeds een nieuw stuk van de puzzel, net zo lang tot dat het laatste stukje op zijn plaats valt. Op dat moment hebben de deelnemers samen de klus geklaard: zelf een oplossing gecreëerd voor de kwestie die tussen hen speelde. Geen verliezers of winnaars, maar mensen die vertrouwen hebben in de door hun gevonden oplossing.